Ná ’n besoek aan Margaret Roberts Herbal Centre in die Magaliesberge daal ʼn ongekende geluksaligheid oor my neer en ek hoor as’t ware Jopie Adam se woorde: “En wie weet, iewers is daar dalk ʼn land van rus . . . en as daar is, neem my saam.”
Hansie Slim lê die ganse nag wakker. Rol rond. Grom ten hemele. Dit voel naderhand asof die swart hond, daardie denkbeeldige mismoed-ondier, met sy kop op die kussing reg langs syne lê. En aan sy wang lek. ‘n Perverse liefkosing.
Ten spyte van die Amerikaanse argitek, Frank Lloyd Wright, se kwinkslag: “Less is only more where more is no good” word ons nou tydens die fyndraai (hopelik) van COVID-19 genoop om eerder Chilon van Sparta na te loop: Minder ís meer.
“Natuurlik het ons op die trekpad jolyt gemaak. Sodra ʼn klompie waens saam staning gemaak het, het ons die kitare, bekfluitjies en konsertinas uitgehaal. En ons kón dans. Nie soos die goed van vandag wat lyk asof hulle gif ingekry het nie.” Só onthou Tant Kobie in Eksteenfontein in die Richtersveld die ou dae toe die Bosluisbasters (hulle verwys trots na hulself op hierdie manier) nog grondloos met hul vee op die trekpad in die Boesmanland geswerf het.
Hansie Slim is pas deur die inkerkering afgedwing deur die twee despotiese hoofgetooides met betrekking tot Die Virus. Nou word hy oorweldig deur die oorlog tussen die vaxxers en anti-vaxxers. Goeie vriende noem hom ʼn skaap omdat hy ge-double-jab is. Dit terwyl hulle Covid-19 beveg deur ontwurmingsmiddels bedoel vir skape, sluk.
‘Die wildernis bewaar die antwoorde op vrae wat die mens nog nie gevra het nie.’ Só skryf Nancy Newhall.
Magenta was nie Hansie Slim se skelm nie. Eerder deeltydse lewensmaat – Hansie het die verhouding as sulks beskou, en nié ter selfverontskuldiging nie (vra enigeen van sy vriende en vyande en hulle sal hom van alle aantygings van owerspel onthef). Magenta was ʼn beminde wat die pad saam met hom in ʼn ewewydige lyn met dié van sy vrou geloop het. En Hansie het oor die seldsame vermoë beskik om onvoorwaardelik lief vir en getrou aan beide bemindes te wees.
“Dis heerlike Lente. Die lockdown is so te sê verby…” bulder deur Hansie Slim se brein waar hy in sy bakkie aan die begin van die grondpad na die Bokveld toe sit. Die roete deur die Hantam vir sy blomme, die Boesmanland en uiteindelik die Richtersveld. Landsdele wat deel van Hansie se DNS geword het. Streke waardeur hy reeds dekades reis. Alles bekend.
