Eens volop perlemoen is deesdae amper soos die reuse seekatte wat skepe tydens die Middeleeue geteister het. Mitiese seemonsters waarvan jy hoor, maar nooit te siene kry nie. Almal wat oud genoeg is, het hopelik ’n hemelse herinnering van die eerste keer wat hulle perlemoen geëet het. Ek was twaalf en dit was ’n bakkie gemaalde perlemoen en alikreukel in suurlemoenbotter,bedien op sagte witrys. Tot vandag toe is hierdie smaakervaring een van my gunstelinge, maar ongelukkig was dit ook die laaste keer dat ek perlemoen geproe het.