Wanneer ons by Brandkop opstal opdaag is daar reeds kole aan die gang en een soutrib is byna gaar. My mond water, maar dis eers tyd vir nog foto’s. Ek vra solank uit. “Is die soutrib baie sout?” Elizna lag. “Jy moet maar vanaand vir jou ‘n glas water saamvat bed toe, jy gaan dors word.”
Brandkop se kerkbasaar, donsduvets en bergfietsresies lewer ’n vriendelike
geselligheid in die Boesmanland. Ons besoek Elizna en Pieter Louw en leer meer van hul unieke benadering tot landbou-toerisme en gemeenskapontwikkeling.
Richard Kaufmann, van die Red Sands Country Lodge, bederf ons met Rooibok-filet-flambé. Die vleis word in skyfies gerangskik bo-op ‘n roomsous-reduksie. Die vleis is doeksag, vars, en heerlik. Die geur van impala word perfek gekomplementeer deur die brandewyn en die aromatiese peperkorrels in die ryk sous.
Die amper oorweldigende leiklipagtige mineraliteit is die eerste ding wat my opval, maar dit neem my twee slukke om te besef dat ek miskien nie gou weer so ’n Syrah gaan drink nie. Die wyn is taamlik lig en ingetoë, maar tannies en dig van elegante lae rooi- en swartbessiegeure, fynbosagtige speserygeure, swart olywe en donker blomme. Selfs die peper wat meeste van ons land se Shiraz-wyne so verniel, is gesofistikeerd en genadiglik in balans met die geur-kompleksiteit van hierdie hoogs indrukwekkende wyn.
Die Beukes-familie se fokus op verbruikersbehoeftes het intussen uitgedy na agritoerisme. In die oesseisoen is Modderdrift die enigste plaas in die Hexriviervallei wat toeriste ontvang en toelaat om hulle eie druiwe te kom pluk. Pakstoorbesoeke word ook aangebied.
Toe sy pa ʼn advertensie sien vir die Savoy-hotel in Kuruman, het hy sy huis in Plettenbergbaai as deposito aangebied en die hotel gekoop. Tussen Kuruman se rooi koppies het die Kaufmanns ʼn alles-in-een wegbreekplek geskep wat akkommodasie, konferensies, wandelpaaie, wildkyk, bergfietsry, ʼn lekker restaurant en ’n gesellige kroeg insluit.
‘n Goeie soort wakkerword is as mens besef dat wat jy altyd gedink het ‘n ouderdomsverwante agteruitgang van jou smaaksintuig is, niks anders is as dat kos al minder na iets proe nie. Een hap van die doodeenvoudige spinasiepastei is genoeg – die kors is krakerig vars en die bietjie feta net so lekker. Maar dit is die spinasie self wat my laat regopsit. Dit is asof ek skielik met ‘n mondvol plaas sit.
Theunis en Susi Engelbrecht se plaas Suurfontein was in 1998 die eerste geakkrediteerde organiese groenteplaas op die Weskus. Spoedig was hulle ‘n onafhanklike verskaffer van organiese groente aan die Woolworths-groep, tot die sluit van hulle toegewyde organiese koopafdeling, ongeveer drie jaar later.
Wanneer die Bunny Chow opdaag, weet ek nie waar om te begin nie. Die bunny chow behels ‘n tuisgemaakte broodjie en kom saam met ‘n poppadom en blatjang. Nita het gewaarsku dat dit dalk te branderig gaan wees, maar ek proe die rissie beswaarlik deur die aangename aromatiese kerriegeure.
‘n Groenteboer en sy vrou betree die toerismebedryf deur ‘n winkel en restaurant op hul plaas te open, en boer dan behoorlik vooruit.
